Dolina Rivendell

Gil-Estel

Cóż… Właściwie nie wiem dlaczego to napisałam… Tak jakoś wyszło.
Chciałam pokazać, że w Wielkiej Wojnie nie cierpieli tylko wojownicy, ale też ich rodziny. Osoby, które znalazły się w niewłaściwym miejscu, w niewłaściwym czasie…
Bohater historii to chłopiec, ma co najwyżej pięć lat…
Liczę, że się spodoba.
„Dom”
Słowo dom może mieć wiele znaczeń. Prawda?
Był na krawędzi. Wiedział o tym. Śmierć…
Słyszał głosy przyjaciół, ich płacz, lament ojca . Umierał, a oni o tym wiedzieli, bali się, nie rozumiał dlaczego…
Przecież śmierć nie jest wcale taka straszna, jest wybawieniem… Wolał ją od wiecznego cierpienia. Od bólu w poszarpanym ciele… Od bezruchu… Przynajmniej tą jedną rzecz w życiu mógł zrobić sam, umrzeć…
Przestawał słyszeć, świat milkł, okrył go mrok. W tej ostatniej chwili na jego twarzy pojawił się uśmiech.
„Nareszcie!”
Wyzwolenie…
Poczuł łagodny dotyk wiatru, usłyszał szum fal, krzyk mew, poczuł kojący zapach morza… Ockną się. Leżał na plaży… Ból znikną, jak dziwnie było nie czuć go po tak długim czasie… Wszystkie rany zniknęły… Odetchną głęboko, wstał… Odwrócił się…
Za nim stała kobieta. Była piękna… Jej jasne włosy opadały kaskadami na nagie ramiona. Znał ją…
-Mamo- szepną
Na twarzy kobiety pojawił się uśmiech, wyciągnęła ręce w stronę syna.
- Tak synku, jestem tutaj. Dobrze, że wróciłeś do domu….