Dolina Rivendell

Ariana

Wiersz w sumie już odleżany, bo powstał w czasie wakacji. Nie byłam pewna, czy mam go opublikować, chociaż usłyszałam o nim pozytywną opinię. Napisany we Włoszech koło północy.

Jak płomyk ulotna

Między jedną podróżą
a drugą
W drodze
Która zdaje się nie mieć końca
Ten jeden krótki moment
To jedno spotkanie
Tak wiele może zdziałać
Czasem
To ledwie jeden wieczór
Wśród miesięcy samotności.

Jej światło
Rozświetla twe przygasłe oczy
Jej dotyk
Odpędza koszmary,
Wciąż powracające we wspomnieniach
Jej siła
Daje ci siłę, gdy twoich sił
Już braknie
Jej piękno
Przypomina ci o świecie,
W którym nie wszystko, co piękne
Zginęło.
Jej głos
Na chwilę pozwala ci zapomnieć
O wszystkim.

A potem
Bledną gwiazdy
Gaśnie ostatnia świeca
Wyruszasz znów w drogę
I tylko
Ta chwila
Jak płomyk ulotna
Sercem zapamiętana
Towarzyszy ci
W ciemnościach tego świata

Gość

Bardzo mi się podoba Smile

i dobrze, że go opublikowałaś Smile

I choć wiem, że wiersz mówi o konkretnych postaciach, to można go odnieść znacznie bardziej "uniwersalnie" Smile

Bo faktycznie... jedna chwila może tyle dać i tak wiele zmienić Smile

Szczególnie jeśli, jak piszesz, zostaje zapamiętana sercem.

Marysia

Arian! Ten wiersz jest cudowny. Podobnie jak Zair, wiem o kim mowa. ;] Twoja poezja jest naprawdę genialna. Podoba mi się ten wiersz. Nawet bardzo.

Gość

Śliczny. Takie niby nic, a jak bardzo cieszy i wzrusza.

Piekny motyw Aragorna, który zawsze powraca do Arweny, by choć na chwilę zapomnieć. Zapomnieć o trudach, śmierci, ciężarze na jego barkach i nadchodzącej ciemności ze wschodu.

Tak mi się jakoś skojarzył z Odyseuszem i "Powtórką z Odysei" Kaczmarskiego. Trzeba jeszcze mieć w co wierzyć, by się z własną pieśnią zmierzyć Aragorn wierzy w Arwenę, wierzy w ich miłość, w to, że istnieją jeszcze na świecie rzeczy dobre i piękne.

Cudowny wiersz. A to mój ulubiony fragment:

Tina Latawiec

I co mam napisać, skoro znowu przychodzi mi do głowy jedynie słowo - ładne? Ale obiecałam, że skomentuję, więc postaram się naskrobać coś jeszcze.

Strasznie nastrojowy ten wiersz. Udało ci się stworzyć cudowną, spokojną atmosferę, trochę tęskny, przepełniony miłością klimat. Po prostu wspaniały. Cały utwór genialny i cudny w swej prostocie.

I nic więcej niestety nie napiszę. Nie potrafię komentować wierszy, przepraszam.

Gratuluję udanego utworu, Ariano!

T.L.

Gość

Bardzo, bardzo... klimatyczny. To się praktycznie widzi: noc, gdzieś wśród traw, pod gwiazdami i ogromna melancholia. Ten ogromny, czasem tak bardzo okrutny świat, że odechciewa się żyć. Ale jest właśnie coś, co nie pozwala uciec, światło w ciemności.
Czasem zastanawiam się, czy Aragorn potrafiłby tak żyć i walczyć, gdyby nie było Arweny w jego życiu?
Dobry wiersz, z odpowiednim klimatem i melodią słów. Pasujący do szarości tej jesieni, rozświetlający ją ciepłem prawdziwej miłości.