Dolina Rivendell

Tina Latawiec

Bo skoro już tak poetycko tymi tytułami lecimy...

Fayerce, z okazji urodzin.

Do młodych

– Pssst! Śpisz, Faramirze?
– Usiłuję. Ale zaczyna do mnie docierać, że po raz kolejny nie będzie mi to dane.
– To porzuć te daremne próby i lepiej mnie posłuchaj.
– A nie możemy poczekać z tym do rana?
– Nie. Proszę, braciszku, skoncentruj się. To tylko jedno krótkie pytanie. Już? Gotowy?
– Powiedzmy.
– Czy uważasz, że zachowuję się zbyt niedojrzale jak na mój wiek i pozycję społeczną?
– Co takiego?!
– A widzisz – jednak mnie nie słuchasz.
– Słucham, tylko chyba zaczynam mieć omamy z braku snu. Mógłbyś powtórzyć?
– Zapytałem, czy uważasz, że zachowuję się zbyt niedojrzale jak na mój wiek i pozycję społeczną.
– Czyli jednak się nie przesłyszałem.
– Świetnie. To teraz tylko odpowiedz i będziesz mógł się z powrotem położyć spać.
– Może bym i w to uwierzył, gdybym znał cię trochę krócej. Czy naprawdę, skoro wytrzymałeś bez tej wiedzy tyle lat, nie mogłeś poczekać jeszcze paru godzin?
– Nie. To sprawa na tyle ważna, że nie można jej odkładać.
– Zwykle, kiedy tak mówisz, okazuje się, że wplątałeś się w poważne tarapaty. Zaczynam się bać.
– Nie masz czego. Nic nie zrobiłem, słowo. Chociaż…
– Teraz to już naprawdę się boję. Chociaż co?!
– Nic takiego. To była tylko mała sprzeczka. I tylko trochę krwi na bruku. Zresztą to nie była moja wina!
– A czyja w takim razie?
– To wszystko przez Maladorna.
– To powinno być pytanie retoryczne. A co to wszystko ma wspólnego z twoim brakiem dorosłości?
– Z ewentualnym brakiem dorosłości!
– Powiedzmy. Więc?
– Bo widzisz, braciszku…
– Wersja skrócona, Boromirze, błagam…
– Jak wolisz. Chodzi po prostu o to, że ja szedłem sobie spokojnie, a tu nagle napatoczył się Maladorn. Wyzwałem go na pojedynek, bo nie mogłem przecież pozwolić, żeby tak bezkarnie mnie szpiegował, drań bezczelny. A on mi na to właśnie, że zachowuję się zbyt niedojrzale jak na mój wiek i pozycję społeczną. I że powinienem wreszcie wydorośleć.
– A ty…?
– Przyłożyłem mu w nos.
– A tak. Przecież to jedyna racjonalna reakcja na oskarżenie o infantylne zachowanie.
– A co ty dziś taki przemądrzały jesteś, braciszku? Zaczynasz mówić jak…
– Nie jestem przemądrzały, tylko niewyspany.
– Faktycznie. To też już powinno być to pytanie… Jak mu tam?
– Retoryczne. Mogę w końcu iść spać?
– Nie. Najpierw mi odpowiedz.
– Na co?
– Na pytanie, z którym do ciebie przyszedłem.
– Czy Maladorn miał rację?
– Zgadza się.
– Trochę miał. Dobranoc.
– I ty, zdrajco, przeciwko mnie?! Wstawaj natychmiast i…
– Opanuj się. Boromirze! Daj mi spokój! Miałem ci tylko odpowiedzieć i zrobiłem to, więc…
– Ale nie tak miałeś odpowiedzieć!
– O tym, że odpowiedź jest z góry ustalona, nie raczyłeś mnie poinformować. Sugerowałbym zatem, żebyś…
– To ty nie raczyłeś zapytać. Sugerowałbym zatem, żebyś zwlekł się z łóżka i pomógł mi rozwiązać problem, który wynikł z naszej rozmowy.
– W jaki sposób? Obawiam się, że w twoim przypadku nic już się nie da zrobić.
– Nie dramatyzuj, braciszku, tylko powiedz mi, jak w takim razie powinien się twoim zdaniem zachowywać dojrzały człowiek.
– Poważnie, odpowiedzialnie i rozsądnie. Wystarczy?
– Nie. To mi w żaden sposób nie pomaga. Poproszę o konkrety. Co powinni twoim zdaniem robić dorośli ludzie, a czego nie? Co im wolno, czego nie wolno?
– Litości, Boromirze. Jest środek nocy, ta rozmowa naprawdę mogłaby zaczekać do rana. Poza tym wydaje mi się, że mógłbyś znaleźć bardziej kompetentnego w tej kwestii dyskutanta. Sam mi wciąż powtarzasz, że jestem jeszcze dzieciakiem, więc skąd mam niby wiedzieć?
– Spodziewałem się takiej odpowiedzi i zawczasu przygotowałem swoją listę, która ułatwi ci zadanie. Musisz tylko zweryfikować moje przemyślenia, zgoda?
– Pewnie jeszcze pożałuję tej decyzji, ale zgoda. Jaki jest pierwszy punkt na tej liście?
– Dorośli ludzie piją alkohol.
– Czemu ja od początku czułem, że tak to się skończy?
***

– Czy możemy już uznać, że realizację tego zadania masz za sobą i przejść w końcu do punktu drugiego?
– Za chwilę. Nie gorączkuj się, braciszku.
– Mówię poważnie, Boromirze. Zostaw już tę butelkę. Nadużywanie wina zdecydowanie nie jest objawem dojrzałości.
– Jak to nie? Przecież ty prawie nic nie pijesz, a skoro nie jesteś dorosły…
– To nie ma nic do rzeczy. Przestań błaznować.
– Spokojnie, Faramirze, nie denerwuj się. Chcesz znać punkt drugi? Proszę bardzo!
– Ta dramatyczna pauza budzi we mnie jak najgorsze przeczucia.
– Niesłusznie. Zamyśliłem się tylko. Już mówię. A więc… Dorośli ludzie mają żony.
– Ach tak. I może mi jeszcze powiesz, że zamierzasz zrealizować również ten punkt?
– Faktycznie, nie do końca mi się to podoba. Ale…
– Cóż za niespodzianka…
– Ale stwierdziłem, że dorastanie można potraktować jako proces, prawda? W związku z tym mogę je spokojnie rozciągnąć w czasie i na razie zająć się etapem poszukiwania odpowiedniej kandydatki i ewentualnych negocjacji z ojcem.
– Wygodna teoria. Jak się domyślam poczyniłeś już odpowiednie kroki, by wprowadzić ją w życie.
– Tak jakby.
– A gdybyś spróbował dorzucić kilka szczegółów?
– Nie spodobałyby ci się. Co przypomniało mi, że będziesz musiał jutro mi pomóc w udobruchaniu Marieli.
– Dlaczego?
– Bo jej też się nie spodobały.
***

– Odstaw już tę butelkę, proszę cię. Jeśli nie ze względu na swoją dorosłość, to na moją nieletniość…
– Nie marudź, braciszku. Nalać ci?
– Nie, dziękuję. Powiedz lepiej, co masz dalej na tej swojej liście, bo jak na razie omówiliśmy zaledwie cztery punkty.
– To teraz dodamy do tego piąty. Dorośli ludzie bronią honoru – swojego i innych osób. Zgodzisz się ze mną?
– Ciężko się nie zgodzić. Chociaż mam dziwne przeczucie, że twoja interpretacja tej zasady wcale mi nie przypadnie do gustu.
– Moja interpretacja jest bardzo prosta. I nawet zacząłem już wprowadzać ją w życie.
– Chyba podejrzewam, o co chodzi. Ale dobrze, mów. W jaki sposób?
– Rozsmarowując krew Maladorna po bruku.
– Zmieniłem zdanie. Nalej mi tego wina.
***

– Zdajesz sobie sprawę z tego, że gdybyś nie zajmował się bez przerwy tą butelką, nasza dyskusja była by dużo bardziej efektywna?
– Ale mniej efektowna. Nie zrzędź, braciszku, już niewiele nam zostało.
– Niewiele to zostało mojej cierpliwości. Ale dobrze, zamieniam się w słuch.
– Świetnie. Punkt trzydziesty drugi. Dorośli ludzie nie kładą się wcześnie spać. I ten akurat punkt, zechciej zwrócić uwagę, wypełniam doskonale.
– Powiedziałbym, że to kwestia dyskusyjna.
– A to niby czemu?
– Bo skłonny jestem stwierdzić, że nad ranem to jednak dość wcześnie. Mógłbyś w końcu skończyć te bzdury?
***

– I to by było właściwie na tyle. Co sądzisz o moich przemyśleniach, Faramirze?
– Sądzę, że to wyjątkowo kiepski pretekst, żeby się napić wina.
– Jak możesz? Przecież ja mówię poważnie!
– To niedobrze, bo te twoje przemyślenia niewiele mają wspólnego z dorosłością.
– A co się twoim zdaniem nie zgadza?
– Wszystko. Choćby to, że dorośli ludzie nie włóczą się nocami po ulicach.
– Nieprawda. To dzieci się nie włóczą, bo to dla nich zbyt niebezpieczne. Zresztą ja się nie włóczę, ja się majestatycznie przechadzam.
– I taktycznie wycofujesz, wiem. Ale dorośli ludzie nie rzucają się też z pięściami na przypadkowo spotkanych przechodniów.
– Nie na przypadkowych przechodniów, tylko na Maladorna. To zasadnicza różnica.
– A przede wszystkim dorośli ludzie nie wymykają się co chwilę do kuchni na wino.
– Bo wiedzą już, że w kuchni czyha troll Ineli. Daj spokój, braciszku! To, o czym mówisz, nazywa się starość, a nie dorosłość. A ja, mimo że dorosły, jestem wciąż młody. Albo mimo że młody, jestem już dorosły…
– A to, co ty robisz, nazywa się alkoholizm. Oddaj tę butelkę. To jest właśnie twój problem, wiesz? Że wiążesz dorosłość z wiekiem, a nie z postawą życiową.
– Postawę życiową to zaraz zaprezentuje Maladorn. Pełzającą.
– A ty dokąd? I co chcesz zrobić?
– Wytłumaczyć mu, że jestem dorosły, oczywiście.
– Nie ma mowy, w takim stanie nigdzie nie pójdziesz. Porozmawiasz z nim rano.
– Nie marudź, braciszku, nie chcę czekać. Na starość będę miał na to czas, nie teraz. Jest przecież nawet taka metafora, że młodość się musi… Jak to szło?
– Wyszumieć. To jest przysłowie, a nie metafora.
– Wyszumieć? Na pewno?
– Na pewno.
– Jak liść na drzewie? I jak za długo szumi, to żółknie, marszczy się i spada na ziemię. A potem przykrywa ją śnieg i wszyscy o niej zapominają. Chyba że jakiś dzieciak zerwie ją wcześniej z drzewa, zasuszy i będzie stała w dzbanku jak taka…
– I teraz to już jest metafora. Nawet dość interesująca, ale nie ciągnij jej dalej. Bo zmierza w dziwnym kierunku. Zresztą miałeś się zajmować dorosłością, a nie młodością.
– Kiedy dorosłość to takie wielkie nic… Nawet w tych wierszach, które ciągle czytasz, nic o niej nie ma. A o młodości – bez przerwy! Że to płomień! Że prawda! I jeszcze w tym wierszu, co ten… I ta skorupa… I że ta młodość…
– Daje skrzydła.
– O, właśnie! Hmm. W sensie że…?
– Nie. Zdecydowanie nie w tym sensie. Oddawaj to wino.
***

– Ha! Teraz już będzie wiedział, co oznacza zadzierać z dorosłymi ludźmi! Na drugi raz się może zastanowi…
– Zastanowi, czy w ogóle wychodzić z domu chyba.
– Naprawdę przesadzasz, braciszku. Nic mu prawie nie zrobiłem. I zauważ, że zgodnie z twoją sugestią nie rzuciłem się na niego z pięściami.
– Tylko z mieczem. Gratuluję postępu.
– Marudny jesteś.
– A ty pijany. Idź spać, Boromirze, proszę cię.
– Dobrze, pójdę. Ale najpierw posłuchaj, co powie ci dojrzały i odpowiedzialny brat. Uważasz? Dorosłość jest przereklamowana. Bo w sumie niczego nie zmienia, a tylko człowiek się nagłowi bez sensu. Lepiej więc podzielić życie raczej na młodość i starość. Bo młodość nie wyznacza dziwacznych reguł o wielu interpretacjach, tylko mówi po prostu – bądź sobą. I rozsmarowuj, co chcesz, po bruku.
– Zaczynasz bredzić, zdajesz sobie z tego sprawę?
– Może trochę. Więc idę. Dobranoc, braciszku. I niech ci się młodość przyśni, która nakrywa dorosłość skrzydłem. I szumi.

T.L.

Fayerka

AWWWWWWWWWWWWWWWWW!

Moje, moje, moje! *zatyka flagę*

Tinuuuśśś, kochaaaam Cię, wiesz?

Przeczytałam, wielbię, kwikam i padam do nóżek, a konstruktywniejszy komentarz skrobnę jutro, bo właśnie dzisiaj w ramach celebrowania "dorosłości" poszłam z koleżanką na piwo, a że mam słabą głowę... XDD

Więc tylko jeszcze raz - DZIĘKUJĘ!

Za cudowny, fantastyczny prezent urodzinowy. Jesteś niezastąpiona :3

Edit:

Ha, moje "jutro" to najwidoczniej pojęcie baaaaaaardzo względne xDDD

Tak więc. Zdajesz sobie sprawę, że twoje "Rozmowy.." są jak ekranizacja Władcy? Widziałam (a w tym przypadku - czytałam) po kilkadziesiąt razy, a jeszcze mi się nie znudziło, a i za każdym razem bawi mnie równie mocno, nie mówiąc już o odkrywaniu kolejnych perełek. A skoro o perełkach mowa...

Lalaith

Druga ja, ale zaraz <3

Khhhhh, khhhhh, khhhhh XDDDD Jak zwykle zaczęłam się dziko chichotać i zacieszać. No tego się nie da inaczej komentować, to jeden wielki kwiiiiik i awwwwwww i ojeju <3 Kocham Twoich braci, no kocham, kocham!

Perełka:

die Otter

Miałam rację - to jest absolutnie przegenialne! Sama wizja Boromira pytającego młodszego o 5 lat (o ile się nie mylę) brata o porady dotyczące dojrzałego zachowania jest tak komiczna, a jednocześnie tak pasująca do tej dwójki! A lista Boromira - absolutnie kwikaśna i do tego tak świetnie pokazuje wyobrażenia dzieci o dorosłości. I naprawdę nie mogę się powstrzymać przed wypisaniem moich ukochanych cytatów.

Eruantale · Dołączył: 26 Sie 2012 Posty: 34 Przeczytał: 0 tematów

Cudowne i wspaniałe, jak zawsze xD
Ottiś, masz szczęście, listopad to już zaraz-zaraz, ja dopiero 20-tego maja Sad

Nie jestem w stanie skomentować konstruktywnie x3 Te metaforoprzysłowia są wspaniałe. I to rozbudowane porównanie Boromira z tym liściem - zakochałam się x3
Ach, no i miałam zapytać wcześniej - w jakim wieku są "twoi" bracia? Bo jakoś nie mogę utrafić, żeby logicznie pasowało i do Faramira i do Boromira xD

Aeria

Solena Faé

Tinuś, to jest... to jest... chlip, chlip, cudne *______* ja wiem, że komentarze powinny być konstruktywne itp.itd. Ale jak czytam taką perełkę, to po prostu nie mogę. Nawet nie chce mi się cytować najlepszych fragmentów - bo wszystkie są najlepsze Smile

uwielbiam lekkość Twoich dialogów. Są takie... naturalne. I nie będę się rozpływać nad cudownością, wspaniałością idealnością braci... bo robię to pod każdym 'odcinkiem', a nie chcę być monotematyczna ;p ale Ty doskonale wesz, że ich wielbię <33333333333333333333333333333333333333333333333333333333333
3333333333333333333333333333333333333333333
333333333333333333333333333333333333333333333333
3333333333333333333333333333333333333333333333333
3333333333333333333333333333333333333333333333333333

Arwena_Gwiazda Wieczorna · Dołączył: 01 Mar 2012 Posty: 651 Przeczytał: 0 tematów Skąd: Rivendell

Za niedługo dodam komentarz, a na razie zajmuję miejsce, chociaż chyba jestem ostatnia...

EDIT: Tinuś to jest piękne.
Coraz bardziej zaczynam się czuć jakbym oglądała jakiś serial...

Znów się zwijałam ze śmiechu, no i wiedz Tinuś, że z niecierpliwością czekam na 'kolejny odcinek'. Wink

Hmmm...jejku znów mam pełno nauki...W każdym razie TO JEST PIĘKNE.